2 Co to jest miłość?

– Hermiona? Co to jest miłość? – Pytanie to zostało zadane przez Ginny pewnego gorącego popołudnia, kiedy siedziałyśmy w ogródku Weasley’ów, korzystając z ostatnich promieni zachodzącego słońca. Popatrzyłam się na nią ze zdziwieniem. Wzrok miała utkwiony w nieokreślonym punkcie przed sobą i widać było, że się nad czymś intensywnie zastanawia.

– Czy ktokolwiek potrafi udzielić jednoznacznej odpowiedzi? – Odparłam filozoficznie.

– Ale mi chodzi o to, czym ona jest według ciebie.  

Zastanowiłam się przez chwilę.

Miłość to nie pluszowy miś ani kwiaty.
To też nie diabeł rogaty.
Ani miłość kiedy jedno płacze
a drugie po nim skacze.
Miłość to żaden film w żadnym kinie
ani róże ani całusy małe, duże.
Ale miłość – kiedy jedno spada w dół,
drugie ciągnie je ku górze.*

– Tylko nie mogę zrozumieć, czemu nagle cię to zainteresowało? – Zapytałam zaciekawiona.

– Bo wiesz… Seamus Finnigan. Ten z twojego roku. No bo… Wiesz… Znaczy… – Jąkała się. 

Patrzyłam się na nią ze zdziwieniem, a chwilę później na moją twarz wypłynął powoli ogromny uśmiech.

– Nasza mała Ginny się zabuuujała – zaśpiewałam jej prosto do ucha.

– Wcale nie! – Krzyknęła. Nie osiągnęła jednak zamierzonego skutku, gdyż zdradził ją ogromny rumieniec i uśmiech, którego, pomimo starań, nie zdołała powstrzymać.

– Ale jak?! Kiedy?! On też…?! Poprosił cię o chodzenie?! – zasypywałam ją pytaniami.

– No tak właściwie to… Ech. W sumie to nic nie ma – powiedziała z zażenowaniem.

– No coś musi być. Powiedz chociaż, kiedy to się stało… – Prosiłam.

– Pamiętasz ten dzień, kiedy Brad zaprosił cię na randkę? – Przytaknęłam. Krukon, rok 

starszy, przystojny, ale jaki nudny! To była porażka… – No właśnie… Więc ja wtedy dostałam szlaban. Od Snape’a. – Prawie wypluła to nazwisko. – Nie patrz się tak na mnie! Miałam gorszy dzień i powiedziałam mu kilka słów prawdy. Zresztą należało mu się – uśmiechnęła się wrednie. – Musiałam pomagać pani Pince w bibliotece. No i wtedy właśnie popatrzył się na mnie z takim uśmiechem… Ach…

– Dobra, dobra. Tylko mi się tu nie rozpłyń. I co dalej? – W duchu już widziałam piękne wyznanie miłości w wykonaniu Seamusa i gorący pocałunek między regałami.

– Nic. Oddał książkę i wyszedł – popatrzyłam się na nią z lekkim niezrozumieniem.

– Ale on coś do ciebie czuje?

– Nie wiem! Znaczy… Popatrzył się na mnie kilka razy, a nawet się do mnie uśmiechnął! – Powiedziała z rozanielonym uśmiechem na twarzy.

– Acha…

– Nie wierzysz mi, prawda? Nie wierzysz, że on na mnie patrzy! Że mu się podobam… – Nie wiedziałam, czy przekonuje mnie, czy samą siebie. Chyba nas obie.

– Nie no! Jasne, że wierzę, tylko… On jest starszy… I wiesz… – Starałam się być dyplomatyczna.

– Ale ja to wiem! Jeszcze zobaczysz! Ja z nim będę! – Powiedziała z niezwykłym zapałem.

– Wiesz co? Wracajmy już. Pewnie trzeba pomóc twojej mamie przy kolacji – wcale mi się nie spieszyło do gotowania i nakrywania, ale chciałam uciec od tego tematu.

Nie wiedziałam, co sądzić o tej sprawie. Wiek nie był tu czynnikiem bardzo ważnym. Rok? To przecież nic. Chodziło bardziej o to, że faktycznie nie za bardzo chciało mi się wierzyć w miłość Seamusa. Postanowiłam odłożyć tę sprawę póki co na bok i wrócić do niej dopiero w Hogwarcie. Przynajmniej zobaczę jak zachowuje się Finnigan. Zamiast tego powróciłam myślami do pytania, od którego zaczęła się ta rozmowa. „Co to jest miłość?” Tyle osób próbowało już ją opisać! Ale ten opis, choćby najdłuższy, zawsze był niepełny. Miłość to uczucie, silniejsze od czegokolwiek innego. Są jej różne rodzaje: matczyna, przyjacielska, koleżeńska… Jest też TA miłość. Obdarzamy nią tylko tą jedną, jedyną osobą, z którą chcemy dzielić całe nasze życie. Tak. Miłość. Temat najbardziej popularny, przewijający się w każdym filmie, książce czy komiksie. A mimo to, ciągle niewyczerpany.

– Hermiona! Ubieraj się! Szybko! – Z zamyślenia wyrwał mnie krzyk głowy rodziny zbiegającego właśnie na dół i trzymającego w ręce kawałek papieru, którym ciągle wymachiwał. Nie pytając o nic, chociaż głowa prawie mi eksplodowała pod naporem pytań, szybko przebrałam się zestroju kąpielowego w coś normalnego i zbiegłam na dół. W kuchni zastałam pana Weasley’a tłumaczącego coś szybko swojej żonie. Kiedy tylko mnie zobaczył przerwał, pocałował Molly w policzek i wyszedł ze mną na pole. Prowadząc mnie poza tarcze ochronne, skąd mogliśmy się teleportować, tłumaczył mi szybko całą sytuację. W głowie latały mi tylko chaotycznie urywki zdań …śmierciożercy… …mugole… … szpital… …twoi rodzice… …ranni… Poczułam szarpnięcie w okolicy pępka i cały świat zawirował. Otępiała patrzyłam na biegających we wszystkich kierunkach ludzi. Nie słyszałam, co krzyczą i było mi to obojętne. Pan Weasley zamienił kilka słów z sekretarką i po chwili byliśmy już na korytarzu pełnym drzwi. Ktoś otworzył jedne z nich i lekko popchnął mnie do środka. Zobaczyłam ich, jak leżą, cali obandażowani, przypięci do licznych pikających urządzeń. Podeszłam bliżej. Kolana się pode mną ugięły, lecz zanim upadłam podtrzymały mnie czyjeś ręce i delikatnie na czymś posadziły. Chwilę patrzyłam na ich twarze, nawet podczas snu ściągnięte w grymasie cierpienia. Ukryłam twarz w dłoniach, a z oczu popłynęły mi łzy.

*****

* Piosenka „Zanim pójdę” Happysad